انسان نیاز به محبت دارد.که گاهی این نیاز شدت پیدا میکنید.
یکی از این مواقع.در روزهای سخت بیماری است.بنظرم وقتی بیمار میشویم چون نیاز به توجه و پرستاری پیدا میکنیم نیاز به محبت هم شدت میگیرد.انقدر که نبودش حتی ممکن است روند بهبودی را کند کند.وقتی بیمار میشویم ممکن است در بیمارستان بستری شویم.فضای بیمارستان شاد و مفرح و سرگرم کننده نیست.پس بهتر است دوستانمان را تنها نگذاریم.آنها بیشتر از کمپوت اناناس به حضور و محبت عزیزان و دوستانشان نیاز دارند.و نکته مهم این است که محبت با ترحم فرق میکند.محبت ما نباید فرقی با حالت قبل از بیماری دوستمان بکند.
پس...
*به دوست بیمارمان سر بزنیم.
*کمی بخندانیمش.
*در مورد بیماریش صحبت نکنیم.
*نظرات کارشناسی در مورد بیماری و بهبودی ندیدم.
*حرفهای نا امید کننده و غم ناک نزنیم.
*شلوغ نکنیم.
*لبخند بزنیم و لبخند را به لب دوستمان هدیه بدهیم.
*نگاه ترحم امیز نداشته باشیم.
*تماس تلفنی و پیامکی وچشمی و ...را فراموش نکنیم.
*در کل با محبت و شاد با دوست بیمارمان باشیم🌷